Mijn zoon Sander heeft het Fragile-X syndroom en dat maakt hem verstandelijk gehandicapt. Hierdoor ontmoeten we veel mooie mensen en beleven we bijzondere avonturen. Hier wilde ik op dit blog mijn verhalen over blijven schrijven. Toen kwam vrijdag 15 juli 2011 en werd het Gewoon Anders.

Sander en 4 ZML klasgenootjes worden 1 week voor het einde van het schooljaar als donderslag bij heldere hemel van school weggestuurd, omdat er geen geld meer zou zijn. Directrice Nancy Meuleners van OBS De Klaverweide en Ruud Pet, de zoveelste interim-directeur van Stichting Gewoon Anders (SGA) vertellen hun besluit aan de verzamelde ouders. Zij dragen de ouders op om binnen die ene week een andere school te vinden. Besluit terugdraaien is ook niet meer mogelijk, want Meuleners heeft de leerkracht diezelfde dag een nieuwe positie aangeboden, die de leerkracht ook heeft aanvaard.

5 kwetsbare kinderen plotsklaps van school gezet. Reden: uiterst dubieus, overleg: geen, uitleg: niet, herstel: onmogelijk gemaakt? Mijn conclusie: een onrechtmatig en onbehoorlijk besluit gebaseerd op financieel wanbeleid. Dit wordt een lang verhaal.. 

De vorige dag

Donderdagmiddag belt Wilma Bonnee van SGA met de vraag of we morgenochtend op school kunnen komen. Ik ken Wilma uit de tijd dat ik meedeed in de Oudergroep Passend Onderwijs Almere. Als ik vraag waarom, reageert ze hoorbaar ongemakkelijk “euh.. tja, iets met leerlingaantal op de Klaverweide, meer kan ik niet vertellen..”. Dit voorspelt niet veel goeds. Sander zit in een groep van 11 ZML kinderen op een gewone basisschool. Dit jaar vertrekken 5 kinderen naar het voortgezet speciaal onderwijs. Er blijven dan 6 kinderen over, maar Meuleners heeft ons en andere ouders meerdere malen verzekerd dat de groep gewoon blijft bestaan.

De ochtend

Vrijdagochtend 15 juli 2011 8:30 zijn de ouders van 3 kinderen aanwezig op school. De andere ouders worden ’s middags bijgepraat volgens Pet die het woord voert. Zoals een slechtnieuwsgesprek aangeleerd wordt valt hij met de deur in huis: “Volgend jaar zijn er nog maar 5 tot 7 kinderen in de groep en een groep is alleen te betalen als er minimaal 12 kinderen zijn. We sluiten dan ook de groep en u zult komende week een nieuwe school moeten vinden”. Boosheid en verontwaardiging natuurlijk “hoe vertel ik dit mijn kind?” “Hij weet niet anders dan dat hij op school blijft”, “Dit is de groep waar hij zich veilig voelt”, “Hoe maak ik in godsnaam een goede schoolkeus in 1 week?”.

Meuleners maakt ook een aangeleerd geluid “Ik begrijp goed dat jullie boos zijn, maar we verschillen nu eenmaal van mening en ik vind het te moeilijk om hier nu op in te gaan”. Omdat dit ook werkelijk de enige bijdrage van Meuleners is en blijft, en dit geluid best vaak voorkomt in dit verhaal, kort ik het voor mijn gemak af tot “gemeul”. Blijft het verhaal ook leuker leesbaar.

Ik wijs Pet op het feit dat het getal “12” waar is, maar dan voor alleen de enkele rugzak. Deze groep betreft echter allemaal ZML kinderen in de leeftijd van groep 3 en hoger. Voor deze kinderen is de rugzak grofweg het dubbele. Dit is ook de reden van de vele tienduizenden euro’s overschot in deze groep de afgelopen jaren en deze overschotten moeten wel mee met de kinderen. Pet is even uit het lood geslagen maar herpakt zich snel met de uitspraak dat de begroting voor deze groep anders uitwijst. Ik vraag natuurlijk om de begroting, maar deze is niet voorhanden.

De ouders stellen voor om een besluit om de ZML-groep wel of niet te sluiten uit te stellen en de groep in ieder geval nog een jaar open te houden. Dit maakt een zorgvuldige nieuwe schoolkeuze mogelijk en ook kunnen de kinderen dan beter voorbereid worden op hun vertrek. Twee kids stromen dan toch al door naar het voorgezet speciaal onderwijs. Als inderdaad blijkt dat er een financieel tekort is kunnen we samen kijken hoe dit op te lossen. Een voorbeeld is het laten vallen van ambulante begeleiding en het REC deel van de rugzak over te maken aan school. Dit gebeurt elders in het land ook. Pet wijst dit voorbeeld resoluut af, want: “ik heb deze inkomsten nodig om de ambulante begeleiders te betalen, want ik kan ze tijdens de sanering van SGA niet ontslaan”. Ik wijs Pet op het feit dat ook het REC deel geoormerkt is voor een kind en niet gebruikt kan worden voor het betalen van saneringskosten van SGA. Deze discussie wordt onderbroken door “gemeul” van Meuleners en we laten haar beleefd even uitmeulen.

Pet vindt het idee van een jaar uitstel wel het overdenken waard en wil hier apart met Meuleners over praten. Ik stel voor om dit dan die middag met de andere ouders erbij te bespreken. Het is dan ook een goede gelegenheid om de begroting op te zoeken en die ’s middags te bespreken. Pet zegt dit toe, Meuleners “meult” en we nemen afscheid.

De middag

Vrijdagmiddag 15 juli 2011 17:00. Van alle kinderen zijn de ouders vertegenwoordigd op 1 na. Pet valt weer met de slechtnieuwsdeur in huis en wijst het uitstel af als niet bespreekbaar. Pet vertelt ook dat 1 leerling gaat verhuizen en dat we praten over een groep van 5 leerlingen. Alle ouders zijn er dus toch. Ik richt me tot Meuleners met de opmerking dat dit haar beslissing moet zijn en niet die van Pet. “Gemeul” volgt en ik richt me maar weer tot Pet met de vraag om de begroting. Pet licht toe dat het besluit niet meer overwegend is gestoeld op de begroting, maar dat het ook onderwijskundig niet verantwoord is en geeft het woord aan Meuleners. Meuleners zegt “een groep van 5 is geen groep meer”. Ik wijs haar op de laatste financiële verantwoording waar een afspraak met het ministerie in staat dat een groep 5 tot 12 leerlingen telt en hoezo “zijn 5 kinderen die elkaar al heel lang kennen geen groep en waarom is dit onderwijskundig relevant?” Het antwoord kan je raden: “gemeul”.

Dit kan zo niet, en ik leg Meuleners uit dat zij in deze situatie contact hoort te zoeken met een onderwijsconsulent van de Commissie Gelijke Behandeling (CGB). Vergezeld van “gemeul” kijk ze enigszins wanhopig naar Pet die zegt dat dit niet waar is tot ik het betreffende reglement van het ministerie van OCW voor zijn neus leg. Hij gaat op een ander onderwerp over.

Pet geeft nogmaals aan dat het besluit genomen is en er geen weg terug is en hij schuift wat aarzelend de begroting naar voren. De achterkant van zijn sigarendoos is nog net niet meegekopieerd. Monique (controller van beroep, mijn vriendin, echtgenote en moeder van Sander) ziet in een oogopslag dat volgens deze begroting Meuleners ver boven de Balkenendenorm betaald wordt en het overschot op afgelopen jaren nog veel hoger moet zijn dan is verantwoord. Meul en Pet beginnen nu in koor te “meulen” en een verdere uitleg van de begroting is dan ook “nu te moeilijk”.

Pet kiest eieren voor zijn geld wat betreft het inschakelen van het CGB en beloofd dit maandag te doen. Ik wijs Pet op het feit dat hij strikt genomen hier helemaal niets te maken heeft en dit een zaak is tussen ouders en Meul. Pet reageert hierop met een misplaatst “ja, ja, ik zal het regelen”.

Afgesproken wordt om maandag weer contact te hebben “voor individuele gesprekken over herplaatsing van de kinderen”. Meul begint deze ter plekke alvast met de ouders die nog moeten bijkomen van dit nieuws. Ik wijs haar bij vertrek op het feit dat ze nog niet mag handelen naar dit voorgenomen besluit. We wachten niet op nog meer “gemeul”.

De avond

Woede, verbazing en verdriet proberen we te verbergen voor Sander, maar hij is niet gek. We leggen hem zo goed mogelijk uit wat er aan de hand is. Het komt nog niet helemaal binnen want hij reageert met “ik neem volgend jaar pas afscheid samen met Dominique”. Meestal komen zijn vragen een paar dagen later.

We bellen de leerkracht van Sander. Een emotioneel gesprek tussen haar en Monique volgt. Waar we als bang voor waren is gebeurd. Zij heeft van Meul die middag al een andere positie aangeboden gekregen en heeft die aanvaard.

Ouders en kinderen schaakmat volgens interim-manager Pet. We moeten op stel en sprong een andere onderwijs plek zoeken voor Sander. Hij is niet meer welkom op zijn school.

Maar dit spel is niet volgens de regels gespeeld.  Onbehoorlijk, onrechtmatig, onredelijk, onjuist, onbillijk en ik durf zelfs te zeggen “onbeschoft”.

Maar ja, in Almere gaat het Gewoon Anders..