We vinden het alle drie leuk om een voetbalreis te maken. Dat is een lang weekeinde weg, waar we een stad en een voetbalwedstrijd bezoeken. Barcelona, Manchester, Madrid en Milaan zijn al aan de beurt geweest. Nu was München aan de beurt en de wedstrijd werd Bayern München tegen Red Bull Leipzig op zondag 9 februari 2020. De nummers 1 en 2 van dat moment. Dat beloofde een mooie pot, maar dat werd het niet. Het werd wel een hele bijzondere belevenis!

Dit keer was het anders. Monique ging met vriendinnen een lang weekeinde weg en Sander en ik besloten samen op voetbalreis te gaan. Met z’n tweeën naar München, vader en zoon. We boekten de reis weer bij Forza Voetbalreizen. Met de taxi naar Schiphol, met de KLM naar vliegveld München en met de bus naar het hotel. Het hotel lag vlakbij het Centraal Station. Vandaar konden we met de metro naar de Allianz Arena.

De heenreis liep op rolletjes. Op het vliegveld in München was het even zoeken naar de bus naar het centrum, maar verder liep alles prima. We kwamen op vrijdag aan en de wedstrijd was op zondag. We zouden maandag weer terugvliegen. Op vrijdagavond een beetje de stad verkend en lekker uit eten geweest. Op zaterdag hebben we de weg naar het stadion gezocht en de stadiontour gedaan. Een rondleiding door het stadion en een bezoek aan het clubmuseum is vaste prik bij elke voetbalreis, net als het bezoek aan de officiële fanshop om een voetbalshirt te scoren.

Op zondag naar de wedstrijd. Alleen al het zien van de in het donker verlichte Allianz Arena is een hele belevenis. Net als het in de stroom meegevoerd worden door tienduizenden andere supporters. De wedstrijd viel tegen. Geen van beide teams nam risico’s en de pot eindigde in een bloedeloze brilstand. 

Het was die dag al flink gaan waaien en dat werd een zeer zware storm die zelfs een eigen naam verdiende: Storm Ciara. Vluchten werden gecanceld, maar gelukkig stond die van ons nog op planning, tot we maandagochtend wakker werden. Ook wij konden niet meer terug. Overleg met Louis van Forza leverde verschillende alternatieven met vliegtuig en trein, maar bij allen moest er overgestapt worden en overal vielen er vluchten en treinen uit. De enige zekerheid om thuis te komen was het huren van een auto. Ik kon een optie voor dinsdagochtend krijgen op een huurauto die ik in Almere weer kon inleveren. Gelukkig konden we nog een extra nacht in het hotel blijven.

Ik zag wel op tegen die lange rit, maar het was de enige zekerheid om thuis te komen. Bij Sander werkt dit anders. Hij is verstandelijk beperkt en heeft houvast aan structuur. Het plan was om die maandag naar huis te gaan, dus moesten we op weg. Dat we misschien niet aan zouden komen was voor hem niet belangrijk. Over dit dilemma toch maar even met Monique gebeld. Totdat Sander Monique aan de telefoon kreeg had hij zich heel stoer gehouden met al die spanning. Maar met zijn moeder aan de lijn kwam er toch even een huilbui. We besloten om op weg te gaan met de trein.

Op het Centraal Station was het ‘s ochtends een chaos met gestrande reizigers. Later in de ochtend was het totaal uitgestorven. Halverwege de middag kwam het treinverkeer een beetje op gang, maar het bleef chaotisch. Treinen gingen toch niet die wel zouden vertrekken en kwamen niet binnen op perrons waar ze verwacht werden. De informatieborden liepen hopeloos achter de feiten. We hadden tickets voor een ICE naar Amsterdam en al een paar keer waren we hoopvol en voor niets naar een perron gelopen. Het werd steeds later in de middag en de kans dat we konden vertrekken werd steeds kleiner.

Sander kan niet lezen, maar ergens eind van de middag zag hij “Amsterdam” boven een perron staan. We gingen maar weer eens kijken. Het was inderdaad een ICE die richting Amsterdam zou gaan. De conducteur gaf wel aan dat er weinig kans was dat zij ook aan zouden komen. Er was nog steeds overal hommeles met bomen op het spoor en kapotte bovenleidingen. We besloten in die trein te gaan zitten. Sander helemaal blij want we gingen naar huis. Ik ongerust, want geen idee waar we zouden stranden en dat kon wel eens diep in de nacht gebeuren.

Na een uur vertrok de trein en bij Sander vertrok de spanning helemaal. Louis van Forza bood aan om stand-by te blijven. Ik kon hem bellen als we zouden stranden, ook als het laat werd. Hij ging dan onderdak voor ons zoeken. Halverwege de reis ging het fout. De trein moest omgeleid worden en kon niet door naar Amsterdam. ICE ging proberen om in Frankfurt bussen naar Amsterdam te laten rijden, maar kon nog geen garanties geven. Na overleg met Louis besloten we Frankfurt voorbij te rijden en in Duisburg uit te stappen. Daar kon hij een hotel regelen vlak naast het station. Vanuit Duisburg rijden er veel treinen naar Amsterdam en de storm zou gaan liggen. Er was dus een goede kans om de volgende dag vanuit Duisburg naar huis te kunnen.

De ICE kwam inderdaad aan in Duisburg. Hoewel het laat was zijn we in de bar van het hotel nog even gaan chillen met een lekker koud biertje. Lekker geslapen, lekker ontbeten en weer naar het station. Het treinverkeer was weer bijna normaal en we vonden snel een trein naar Amsterdam. Toen we in Amsterdam waren en daar alles weer normaal was ontspande ik en kon ik toch wel genieten van dit avontuur samen. Hieronder nog een paar leuke foto’s.