Samen met de ouders van drie vrienden van Sander zijn we in gesprek met een grote zorginstelling. Die instelling wil een nieuwe zorglocatie bouwen in Almere. Over 2 jaar zou die klaar moeten zijn. We praten over de mogelijkheid dat Sander en zijn vrienden daar gaan wonen. We hebben inmiddels een aantal intensieve sessies achter de rug, om de verwachtingen over en weer afstemmen. We praten over onze dromen en angsten voor de tijd dat we niet meer zelf voor ze kunnen zorgen en over onderwerpen zoals zorgfinanciering, communitybuilding en zorgwetten zoals de wet Zorg en Dwang.

De wet Zorg en Dwang regelt dat Sander zelf beslissingen moeten kunnen nemen en daar dan ook zelf de gevolgen voor moet dragen, mits die geen direct gevaar voor hemzelf of zijn omgeving opleveren. Dat is best lastig, want Sander is verstandelijk gehandicapt. De praktijk leert dat jongens en meiden die in een zorginstelling gaan wonen daardoor meer vrijheden krijgen dan thuis. Dat levert dan soms gedoe op tussen begeleiders en ouders.

We zijn aan het denken gezet over hoeveel we nu thuis voor Sander beslissen en wat eigenlijk niet volgens die wet is. Bedtijd bijvoorbeeld. Hij moest altijd 10 uur naar bed. We stopten hem dan ook nog in met een kus op zijn voorhoofd. Best raar eigenlijk voor een gozer van 21. Dat doen we nu dus niet meer en dat was voor ons alle drie even wennen. Hij gaat nu alleen naar bed en beslist zelf hoe laat. Dat gaat goed. Meestal gaat hij gelijk met ons, maar soms gaat hij eerder.

Vandaag was er weer zo’n momentje. Samen met zijn vriend Marc gaan we iedere zaterdag hardlopen. Het waait vandaag heel hard met buien en windstoten. Kunnen we in dit weer wel gaan hardlopen? Ik worstelde wat met die beslissing tot ik me realiseerde dat ze die beslissing zelf moeten nemen. We zouden weer bij Marc heen en weer langs het kanaal lopen. De wind heeft daar vrij spel dus dat voorspelde geen pretje.

Aangekomen bij Marc gingen we voor overleg aan de eetkamertafel zitten. Patty, de moeder van Marc, voelde iets aankomen en verdween naar de woonkamer. Ik vertelde de jongens dat ze zelf moeten beslissen of we gaan hardlopen of niet en dat ze dit samen moeten overleggen. Ik liet op buienradar zien dat het nog net in ons uurtje droog bleef, maar dat het hard bleef waaien, maar niet zo hard dat er takken van de bomen zouden breken. Buienradar heeft niet altijd gelijk en als we toch een bui krijgen, dan gaat de regen pijn doen aan ons gezicht. Het hardlopen gaat heel zwaar worden tegen de wind in.

Ik gaf Marc het woord. “We gaan gewoon” zei hij resoluut. “Ja, we gaan hardlopen” zei Sander. Mijn stille hoop dat ze “nee” zouden zeggen werd hiermee de grond in geboord, dus we gingen. Het eerste stuk langs het kanaal hadden we de wind pal in de rug. De jongens vlogen lachend met gespreide armen bij me weg. De afspraak is om na 7 minuten even te stoppen. Ik fluit ze dan letterlijk terug. Ik vertelde dat ze het beter wat rustiger aan konden doen, want tegen de wind in terug wordt zwaar. En weer vlogen ze er lachend vandoor, armen gespreid.

Er kwam toch een bui, maar gelukkig met wind mee. Na de volgende 7 minuten mochten ze alleen naar huis terug rennen. Dat ging dus pal tegen de wind in. Ze liepen bij me weg, maar ik kon zien dat ze het zwaar hadden, heel zwaar. Het hardlopen viel mij zelf ook heel zwaar. Bij windvlagen kwam ik vrijwel niet vooruit. Ik heb ze één keer even zien wandelen om uit te rusten, maar toen gingen ze weer en verdwenen ze uit beeld. Bikkels!

Bij Marc thuis nog even nagepraat over hardlopen met wind mee en wind tegen. Ze zagen er gelukkig net zo uitgewoond uit als ik me voelde. De gevolgen van hun beslissing om te gaan hardlopen hebben ze dus zelf ook goed gevoeld. Precies zoals de wet Storm en Dwang dat voorschrijft.