Onze zoon Sander is verstandelijk beperkt. Hij is 15 als hij plotseling verandert van een lieve, sociale en gevoelige jongen in een gewelddadige tiener. We moeten letterlijk met hem vechten om hem naar bed en naar school te krijgen. Hij wordt snel kwaad, gooit met zijn dierbare spullen en schopt en slaat iedereen die hem lief is, thuis, op school, bij sport. Dit werd van kwaad tot erger. We kennen Sander niet meer terug. We zijn hem aan het verliezen.

School en sport kennen hem zoals hij was. Iedere keer krijgt hij weer het voordeel van de twijfel en mag hij blijven. Ze helpen waar ze kunnen. Op school gaat hij naar een speciale structuur klas en bij zijn sportclub schrikken de trainers en coaches niet van explosief gedrag. Daar zijn we De Aventurijn en Sportclub Only Friends voor altijd dankbaar voor.

We zoeken hulp en ‘s Heeren Loo kan die bieden, maar dan moet er wel een indicatie van het wijkteam komen. Dat duurt standaard 6 weken en het lukt me niet om de urgentie over te brengen. Ook met hulp van ‘s Heeren Loo lukt dit niet. De uitvoering van de WMO is net overgegaan van de centrale overheid naar de gemeenten en het is duidelijk dat de wijkteams als bureaucraten kijken naar regels en niet naar mensen die zorg nodig hebben. 

Uit wanhoop pak ik een keer de telefoon en bel meldpunt huiselijk geweld. Ik doe mijn verhaal en de eerste reactie aan de andere kant van de lijn was “jezus niet weer het wijkteam in Almere”. Hij kon helaas niets anders doen dan een aantekening maken en het wijkteam laten weten dat ik gebeld heb. Blijkbaar heeft dit toch wat los gemaakt, want een week later ligt de indicatie op de mat. Helaas moeten we alsnog op de wachtlijst bij ‘s Heeren Loo.

Een paar weken later kunnen we starten, maar de indicatie van het wijkteam blijkt verlopen. De jonge man van het wijkteam kan de verlenging echter niet afgeven zonder een voortgangsverslag en hij gaat hier weer 6 weken over doen. Ook als ik vertel dat er geen voortgangsverslag is, omdat we nog niet zijn begonnen, blijft hij bij zijn standpunt dat er volgens de procedure eerst een voortgangsverslag moet komen. Toen ben ik aan de telefoon ontploft. De beloftes die ik hem toen gedaan heb zal hij zich ongetwijfeld nu nog kunnen herinneren. Een week later was de herindicatie binnen en konden we van start.

Het was 7 juli 2016. Na veel gesprekken, testen en observaties hadden we die ochtend een gesprek met coördinerend behandelaar Annemieke. Ze vertelde dat één van haar collega’s het vermoeden had van onverwerkt verlies. Ze vroeg of hier sprake van kon zijn. Terwijl we vertelden wat hij in korte tijd had meegemaakt sprongen bij Annemieke de tranen in haar ogen: “Sander is sociaal emotioneel nog maar 2 jaar en dit is zelfs veel voor een normaal volwassen mens”. In korte tijd is Sander zijn grootouders verloren, zijn tante, zijn juf, zijn vriend en de vader van zijn vriend. Hij is in veel ziekenhuizen geweest en op alle uitvaarten. We maakten de afspraak om hier bij psychomotorische therapie (PMT) aandacht aan te besteden.

We waren eerder al begonnen met PMT. Omdat Sander zo sportief is leek dat goed bij hem te passen. Therapeute Margriet wilde door middel van sport en spel Sander zijn grenzen voor stress en wanhoop opzoeken, om hem er zo mee om te leren gaan. Dat bleek lastiger dan gedacht, want Sander vindt alle sporten leuk en is een flinke doorzetter.

Die middag hadden we weer PMT. Ik was wat laat en griste snel de nodige sportkleding uit zijn kast. In de kleedkamer wilde Sander tot mijn verbazing het Ajax-shirt niet aan: “Dat is het shirt van opa”. Het was het shirt dat mijn vader aanhad toen we met zijn drieën naar Ajax zijn geweest. Sander vouwde het shirt weer netjes op en liet het met twee handen voorzichtig terugglijden in zijn sporttas. 

In de sportzaal vertelde ik Margriet over het shirt terwijl Sander aan het warmlopen was. Ze wilde dit meteen maar aangrijpen om achter de rouwverwerking te komen. Toen Sander naast ons kwam zitten vroeg ze of ze het shirt van opa mocht zien. Hij ging het shirt halen. Terwijl hij het shirt vast had vroeg ze of hij wat wilde vertellen over de mensen die dood waren. Sander begon te vertellen over ome Ben, opa en oma Bus, opa en oma Taart, tante Wil, juf Charlotte, Marco, Marco’s vader Henk en Johan Cruyff. Soms met opmerkelijke details over de uitvaarten. Hij begon te huilen en toen brak er iets. Hij begon te gillen, verschrikkelijk hartverscheurend te gillen. Ik greep hem vast, maar hij kwam niet tot bedaren. Margriet ging een zitzak halen en daar gingen we samen op liggen. Sander bleef gillen en ik probeerde hem te kalmeren en te troosten. Margriet vroeg met tranen op haar wangen om dat niet te doen. Ik moest hem laten huilen. Het moet eruit, dus ik moest zorgen dat hij bleef huilen. Iedere keer als hij weer wat rustiger werd vroeg ik naar opa en zo bleef hij gillen en huilen. Ik vond het verschrikkelijk dat ik hem niet mocht troosten en dat ik hem zo moest blijven kwellen. Ik ging zelf ook kapot.

Zo lagen we daar samen huilend en gillend in elkaars armen op rode zitzak. Het moet er echt uit zei Margriet, ga thuis op bed liggen en ga hiermee door. We reden huilend naar huis en hebben nog uren samen huilend en schreeuwend op bed gelegen. In de dagen en weken erna herhaalde zich dit bij het ophalen van herinneringen. In die weken werd Sander rustiger. Het gillen ging over in huilen en de huilbuien gingen over in gesprekken. Langzaam maar zeker kwam Sander bij ons terug. Op dit moment is hij gelukkig al lang weer die lieve, gezellige, stoere en sportieve gozer die hij is.

Zo, het staat op papier. Het lucht op. Helpt mij ook om dit een goed plekje te geven denk ik. Gelovig ben ik niet, maar toch verdenk ik die ouwe ervan dat hij ons heeft gered door stiekem zijn shirt in die sporttas te stoppen.

Bedankt Pa, ik mis jullie.