Sander heeft de sleutel gekregen. Nee, nog niet van zijn eigen appartementje in ‘t Homerushuis. Dat duurt nog anderhalf jaar. Het is de sleutel van ons eigen huis. Straks krijgt hij een sleutel van zijn eigen huis, dus daar moet hij nu mee om leren gaan. 

Het is weer een klein stapje richting zelfstandig wonen met begeleiding. We hebben er inmiddels al heel wat gezet. Zelf zijn bedtijd bepalen, zelf naar bed gaan, niet meer instoppen met een kus op zijn kop, zelf de wekker zetten, kleren pakken, ontbijt maken en lunch om mee te nemen. Om er maar een paar te noemen. En nu dus zelf de deur uit als de bus komt en niet meer uitzwaaien bij de deur. Gewoon “doei, werkze en tot vanmiddag”. Iedere middag staat hij dan plotseling met een trotse kop in de huiskamer, nadat hij zichzelf met zijn eigen sleutel heeft binnengelaten.

Bij alles waar we hem mee helpen vragen we ons af of hij het toch niet wat meer zelf kan en hoe dat in zijn werk zal gaan als hij op zichzelf woont. Zo langzamerhand worden wij zijn begeleiders in plaats van zijn ouders, maar hij blijft natuurlijk altijd ons kind. Zo wennen we met z’n drieën langzaam aan de situatie van straks. 

We zien dat Sander hierdoor groeit. Gelukkig niet meer in lengte, maar in zelfstandigheid. Laatst hoorde we hem bellen. Best bijzonder, want hij belt bijna nooit. Er was blijkbaar iets gebeurt op zijn werk wat hem hoog zat en hij had zijn begeleider gebeld om erover te praten. Dat stak een beetje, want blijkbaar wilde hij het er liever met Ramon over hebben dan met ons. En tegelijkertijd was ik trots dat hij het zelf aan het oplossen was. 

Het alleen thuis zijn is nog wel een dingetje. Dat wil hij niet. Hij is dus in al die bijna 23 jaar nog nooit alleen thuis geweest. We denken dat het toch wel belangrijk is dat hij dat wel aandurft. Niet omdat we denken dat hij straks in ’t Homerushuis alleen zal zijn. Zeker niet, maar er zullen momenten zijn dat hij even op zichzelf is aangewezen. Al is het alleen maar bij het opstaan en naar bed gaan in zijn eigen appartementje. Zo af en toe vragen we hem er naar. Bijvoorbeeld als we met z’n drieën terugkomen van zijn voetbalwedstrijd “zullen we je vast thuis afzetten, dan gaan wij nog even boodschappen doen?”. Het antwoord op zo een vraag is dan steevast “neu”. 

Tot gisteren. We hadden overleg bij Weet Hoe Je Leeft. Daar heeft hij dagbesteding. Gewoontegetrouw plannen we dat vlak voordat hij klaar is met werken. Hij wacht dan op ons, of doet mee aan het gesprek en rijdt dan met ons mee naar huis. Zo ook dit keer. Nadat we deze afspraak weer hadden gemaakt kwamen we echter op het idee om hem te vragen of hij niet liever gewoon met de bus naar huis wilde. Hij kon immers zelf naar binnen. Wij zouden dan later komen. We stelden de vraag, voorbereid op weer een “neu”, maar dit keer kwam er een “ja”. Ik was blij verrast en schrok tegelijk, want wat nu als dit niet goed gaat? Toen gesprek bij Weet Hoe Je Leeft begon zei Sander ons daar gedag. Hij ging naar huis. Alleen..

Het gesprek was weer leuk en gaf afleiding van de onrust die we voelden. Dat werd anders toen we wegreden. Toen werden we pas echt nerveus. We besloten niet alvast te bellen en het lukte Monique om niet het gaspedaal dieper in te trappen dan toegestaan. Thuis aangekomen was het al donker geworden, maar het licht was niet aan. Nu doet Sander nooit het licht aan, dus dat hoefde niet meteen onheil te voorspellen. Toen we de kamer instapten lag hij met zijn iPad op de bank zoals hij altijd doet als hij thuis komt. “Leuke dag gehad?”, “ja”. Alles goed gegaan?”, “yep”. “Vond je het niet gek om alleen thuis te komen?”, “neu”. Dat was een hele welkome anticlimax, maar het avontuur ging verder..

Monique en ik gaan twee keer in de week naar een sportschool. We moeten dan om 9:00 de deur uit. Sander is dan al met de bus weg. Vanmorgen was de bus er nog niet en we vroegen Sander of hij alleen op de bus wilde wachten. Hij was de dag ervoor toch ook alleen thuis gekomen. Dit keer was het antwoord weer “neu”. Monique vroeg of hij wel alleen voor de deur wilde wachten. Dan zouden we samen de deur dicht doen. Dat wilde hij gek genoeg wel.

Daar stond hij dan, alleen voor de deur en wij reden weg. Ik zag aan zijn kop dat hij het even ongemakkelijk vond, maar toen ging zijn koptelefoon op en en stond hij te swingen op de muziek. Toch voelde het helemaal verkeerd om hem te daar te laten staan. We vertrouwden erop dat hij zou bellen als de bus niet zou komen. We hadden ook beloofd dat we dan om zouden keren. We kunnen zijn telefoon volgen en ik zat met mijn telefoon op schoot te wachten tot er beweging in de volgapp te zien was. Die beweging kwam niet en kwart over negen belde hij dat de bus er niet was en dat hij dat vervelend vond. Hij klonk gelukkig wel heel rustig. We waren vlak bij sport en ik beloofde hem dat ik Monique af zou zetten en direct weer terug zou komen. 

Ik belde wel even naar Weet Hoe Je Leeft om te vragen wat er met de bus aan de hand was. Ze gingen er achteraan en belden vrijwel direct terug. De bus had problemen gehad onderweg, maar ze waren al vlak bij Sander. Ik belde Sander met de vraag of hij toch nog wilde wachten of dat hij liever had dat ik terug kwam. Hij zei rustig dat hij dan wel even bleef wachten. Dat vond ik echt super stoer van hem en dat vertelde ik hem ook. Toen we bij de sportschool stopten zag ik in volgapp Sander vertrekken. Hij was met de bus mee! Een grote opluchting nam de plaats in van de spanning van de afgelopen 20 minuten.

Die middag natuurlijk aan hem verteld hoe trots we op hem waren. En blij dat ook dit avontuur weer goed afliep. Weer een stapje verder!