Ik realiseer me dat veel avonturen nu over “loslaten” gaan. Zo ook deze. Maar dit keer was het anders, echt anders. De vorige keren ging het over het gaan loslaten, de weg er naar toe. Nog redelijk veilig. Gisteren hebben we hem echt losgelaten. En dan heb ik het niet over Mister Ajax Sjaak Swart. We hebben Sander na 22 jaar voor het eerst alleen gelaten. Alleen met een paar teamgenoten, zonder begeleiding. Doodeng..

Het sportcomplex “De Toekomst” van Ajax bestaat 25 jaar. Twee dagen feest! Die ochtend 11:00 speelden we met de G4 en G5 een demonstratie wedstrijd tijdens deze festiviteiten. Het werd een leuke wedstrijd, die eindigde in een mooie 2-2. Veel lof over het goede en sportieve spel gekregen. We kregen een uitnodiging voor de barbecue. Die begon om 17:00. In de kleedkamer na de wedstrijd vroeg ik wie er wilden gaan. Een paar staken hun vinger op. Sander ook..

Dat betekende dat we nog 5 uur op het complex moesten blijven of heen en weer moesten rijden tussen Amsterdam en Almere en we hadden andere plannen. Ik zei tegen Sander dat we nog even gingen overleggen. In de kantine vertelde ik het Monique en Sander keek ons veelbetekenend aan. Aan zijn hele gezicht, lijf en houding voelde ik dat hij “ja” zou zeggen als ik zou vragen of hij wilde blijven als wij weg zouden gaan. Monique voelde het ook en we keken elkaar wat radeloos aan. Na wat blikken van verstandhouding wisten we dat we die vraag gingen stellen. Ik zag de twijfel in haar ogen en zij zag die van mij. Ik vroeg het Sander en hij zei direct “Ja”. Toen was er geen weg meer terug.

We spraken af dat we hem om half zes zouden halen en we gaven hem de powerbank voor als zijn telefoon leeg zou raken. Hij zou bellen als hij eerder gehaald wilde worden.  We lieten hem alleen, voor het eerst van zijn leven, zonder begeleiding.

We gingen weg, maar besloten toch niet naar huis te rijden. We lieten de auto staan en liepen naar de Johan Cruijff Boulevard om daar wat te winkelen en te drinken. Naar Almere rijden voelde toch wat te ver bij hem vandaan. Op de Johan Cruijff Boulevard besloten we de metro naar Ikea te pakken. Onderweg realiseerden we ons dat het nu net zo lang zou duren om bij hem terug te komen als wanneer we naar Almere zouden zijn gereden. Bij Ikea wat gegeten en gewinkeld. Omdat we toch in de stemming van “loslaten” waren meteen wat inspiratie opgedaan voor zijn toekomstige appartement in ‘t Homerushuis.

De tijd ging zo best snel en om half zes liepen we De Toekomst weer binnen. Zou hij gegeten hebben? Gedronken? Leuk gehad? Zou hij er nog wel zijn..? Die vragen spookten door mijn hoofd toen hij al aan kwam lopen en op alle vragen kwam een “Ja”. De opluchting was groot. Hij was ook naar de ingang gelopen omdat we om half zes hadden afgesproken. 

Ik ben trots op ons drieën dat we dit gedurfd hebben. Sander is trots op zichzelf dat hij zonder begeleiding was. We kijken nu samen met nog meer vertrouwen naar de toekomst, als hij met begeleiding op zichzelf gaat wonen.