Vandaag werd Sander opgehaald om naar zijn werk te gaan. Hij werkt bij Weet Hoe Je Leeft, een dagbesteding waar hij het enorm naar zijn zin heeft. Tot nu toe brachten wij hem altijd. Dat is geen probleem, we hebben de tijd en de ritjes van en naar zijn werk zijn best gezellig. Maar straks kan dat niet meer.

Sander gaat in ‘t Homerushuis wonen. Dat duurt nog even. Het huis moet nog gebouwd worden. We denken dat het begin 2024 zover is. In ‘t Homerushuis gaat hij met begeleiding zo zelfstandig mogelijk wonen, samen met nog 35 huidige en toekomstige vrienden en vriendinnen. Er gaat dus heel veel veranderen. 

Samen met begeleiders van Philadelphia kijken we wat er allemaal voor hem verandert. We kijken ook wat we nu al kunnen doen, zodat de stap straks zo klein mogelijk wordt. Philadelphia begeleidt ons daarbij. ‘Overbruggingszorg’ noemen ze dat. Vandaar het busvervoer, want straks kunnen we hem niet meer brengen en gaat hij met de bus.

Eigenlijk ook raar dat we hier niet al eerder voor kozen, want wil een jonge vent van 22 nog wel door zijn ouders naar zijn werk gebracht worden? Sander blijkbaar liever niet, want vanmorgen zat hij eerder klaar dan normaal en zonder dat wij hem hoefden op te jagen met douchen, aankleden, lunch maken, eten, tandenpoetsen enz. Toen de bus kwam begroette hij entousiast chauffeur en begeleider Ramon en stapte hij vrolijk de bus in bij zijn collega’s. Gelukkig stak hij nog wel even zijn hand op toen de bus weg reed.

We hebben al eerder wat verandert als voorbereiding op zijn grote stap uit huis. We brengen hem niet meer naar bed, geen kus meer op zijn kop voor het slapen gaan, zelf beslissen hoe laat hij gaat slapen, zelf ontbijt en lunch maken. Dit is inmiddels gewoon geworden en gaat prima. Straks gaat hij vier dagen werken in plaats van vijf, om in een weekritme te komen zoals we verwachten in ‘t Homerushuis. Dat wordt geen extra vrije dag, maar zelf zijn kamer schoonmaken en ons helpen met het huis.

Het lijkt er sterk op dat het voor Sander allemaal minder wennen is dan voor mij. Al die veranderingen gaan vrolijk en zonder morren, terwijl mij steeds meer het gevoel bekruipt dat ik steeds iets meer moet gaan missen. Ik zal hem gaan missen, maar hij is er echt aan toe.

We hebben al weer lang dezelfde schoenmaat en we delen één sokkenmand. Dat kan ook al niet zo blijven.. 

Ik realiseer me nu dat die overbruggingszorg niet voor Sander bedoeld is, maar voor mij.